کولبرت ای. کینگ

کولبرت ای. کینگ: چرا باید یک آمریکایی سیاه‌پوست باشم تا بفهمم نژاد پرستی اشتباه است؟ چرا برای اینکه از یهودستیزی متنفر باشم باید یک یهودی باشم؟ در مورد چه صحبت می کنید؟ این یک تبعیض است.  

آلیسا فیشمن Aleisa Fishman: کولبرت کینگ سستون نویسی  است که جایزه Pulitzer را از آن خود کرده  و  برای رک بودن  و تفسیرهای صادقانه اش  شناخته شده است. او در مقاله اخیر خود در واشنگتن پست در ارتباط  با واکنش سست  بین المللی  به یهود ستیزی دولتی در ایران ابراز نارضایتی کرد.

به برنامه صدای یهود ستیزی، یک مجموعه پادکست از موزه یادبود هولوکاست ایالات متحده که به پشتیبانی سخاوتمندانه بنیاد الیور و الیزابت استانتون اجرا می شود خوش آمدید. من آلیسا فیشمن هستم. هر ماه ما مهمانی را به این برنامه دعوت می کنیم تا درباره‌ی روش های مختلف تأثیر یهود ستیزی و بیزاری  بر جهان امروز صحبت می کند. کولبرت کینگ از واشنگتن دی. سی.

به برنامه ی صدای یهود ستیزی، مجموعه‌ی پادکست موزه‌ی یادبود هولوکاست ایالات متحده  خوش آمدید. اجرای این برنامه با  پشتیبانی سخاوتمندانیه بنیاد الیور و الیزابت استانتون  امکان‌پذیر شده است.  من آلیسا فیشمن Aleisa Fishman هستم. در این برنامه هر ماه، مهمانی خواهیم داشت  تا درباره  طرق  متفاوتی که  یهود ستیزی و   تنفر،  جهان امروز ما را تحت الشعاع قرار می‌دهند صحبت کنند.  امروز کلبرت کینگ از واشنگتن دی سی با ما هستند.

کولبرت ای. کینگ: من  زمان  جنگ جهانی دوم یک کودک بودم و وقتی که بزرگتر شدم مطالب زیادی درباره آنچه اتفاق افتاده  آموختم.  اما امروز دولتی را در ایران می‌بینم که صراحتاً نقشه‌ی محو اسرائیل را از صحنه روزگار در سر دارد. این فقط  نشانه  تنفر یک دولت نسبت به دولتی دیگریا  تنفر یک کشوراز  یک کشور دیگرنیست . اگر چنین بود شاید می‌شد  در موردش در قالب  مسائل سیاست های خارجی  صحبت کرد، اما این یک مسئله‌ي دیگری است. ما با دولتی مواجه هستیم که  قصد دارد   مردمی  را از بین ببرد. و این مسئله ای است که جهانیان باید آن را مد نظر قرار دهند. این مسئله  متفاوت از مسایلی است که  ما با آن سردرگریبانیم.نمی توان به آن با  زبانی دیپلماتیک یا زبانی مبهم  پاسخ داد، به گونه ای که هیچکس نتواند متوجه شود که این قضیه از نظر شما  تا چه حد تنفر برانگیز است. باید  نسبت به آن واکنش شدیدی داشته باشید. به همین دلیل است که می خواهم درباره آن صحبت کنم و بنویسم.

من در واشنگتن پست اعلام کردم  که ایران از زمان نازی ها در آلمان، کینه جویانه ترین یهودستیزی دولتی را داشته است. اما ادامه می‌دهم : "من این حرف را به عنوان  نتیجه‌ی یک برده می‌گویم، به عنوان  پسر پدر و مادری که حقوق آنها، در نتیجه‌ی نژادپرستی، بی رحمانه از بین رفت. من مردی هستم که جوانی ام در دستان جیم کرو و پیش داوری های نژادپرستانه به اسارت گرفته شده بود." یکی از ویراستارها  از من پرسید، "واقعاً نیازی  به گفتن این  مطالب  هست؟به تو چه ربطی دارد؟" پاسخ دادم "بله، می خواهم بر این نکته تأکید کنم کسی که این مقاله را نوشته یک یهودی نبوده، فردی بوده که می دانسته در برابر تنفر شدید قرار گرفتن چه طعمی دارد." نکته مهم این است که می خواهم بگویم من نه تنها مشکلات خودم را می شناسم، بلکه مشکلات دیگران را نیز می شناسم و این فقط یک مشکل سیاسی یامشکل سیاست خارجی نیست. این یک مسئله وجدانی است. اینجا با دولتی مواجه هستیم که به صورت آشکار  قصد دارد  مردمی را از بین ببرد. و ما حالا می خواهیم چه کاری انجام دهیم؟